Tłumaczenie piosenki „Książka” artysty Edward Szymański — polski tekst przetłumaczony na angielski Deutsch English Español Français Hungarian Italiano Nederlands Polski Português (Brasil) Română Svenska Türkçe Ελληνικά Български Русский Српски Українська العربية 日本語 한국어

Edward Szymański Do mojej matki Było kiedyś tak dobrze w długie fałdy sukienkischować głowę, wiedzieć, że mnie nie głośno śpiewało we mnie serce maleńkieogromnego szczęścia poemat. Dni były pełne Ciebie i sny jak Ty ciepłe,i każda radość miała Twój głos, Twoje wiedziałem, co znaczy nienawidzieć i cierpieć -byłem z Tobą, Ty byłaś przy mnie. Dziś masz oczy już ni etakie jasnejak kiedyś, gdy mnie w ręce brałaś dni złych i dobrych rodziło się, gasło,a tylu już dni nie pamiętam... Urosłem. Trzeba było stromą drogą od Ciebie cicha i mała. Co dzień o mnie się martwisz przecież mógłbym Ciebie jak dziecko wziąć na ręce. Pewnie nigdy nie myślałaś o mnie,nosząc pod sercem,a potem tuląc do piersi,że urodzisz i wychowasz - płomień. Myślałaś: będzie silny, szczęśliwy, bez trosk...- Maleńka, droga matko, cóż Ci o sobie powiem?Nauczyłem się walczyć i cierpieć, nienawidzić otwarcie i wprost - i kochać, kochać tak mocno, jak tylko potrafi człowiek. .

Kamienica, w której mieszkał w latach 1919–1934 Edward Szymański. Ul. Wolska 54 w Warszawie (marzec 2012) Tablica upamiętniająca Edwarda Szymańskiego na kamienicy, w której mieszkał w latach 1919–1934. Ul. Wolska 54 w Warszawie (marzec 2012) Edward Szymański (ur. 9 września 1907 w Warszawie, zm. 15 grudnia 1943 w Auschwitz) – lewicowy poeta i dziennikarz związany z warszawską

Matka. Matuchna. Mateńka. Mama. Mamusia. Mamunia. Mamuśka. Matusia. Mateczka. Matusieńka. Matusinieczka. Matula. Matulka. Matuleńka… Tyleż spieszczeń serdecznych odnaleźć można w „Słowniku języka polskiego” wydanym w roku 1809!I tamże – niby pszczoła w bursztynie – zachowało się praimię matczyne, dostojne, jak szum stuletnich sosen w borze ojczystym. kraju mych lat dziecinnych, na Podlasiu, błękitnym Bugiem opasanym, rośnie kwiat maleńki, fioletowymi smugami pobrzeża rzeki zdobiący, zapachem słodkim i czułym pszczół roje – z matkami ich – wabiący. Zowie się „macierzanka”, bo – jak napisano w starodawnym podręczniku lecznictwa – „niby matka ratunek w bólach szybki dawa”.Przywołajmy garstkę poetyckich fraz matkom poświęconych…Mamo!Słowo to gwiezdnym promieniuje znakiemi łagodnie oświetla mą wędrówkę je dziś po latach odnajduje takim,Jakbym odzyskał cenny zagubiony czczą wrzawą – rozkwita na nowo,zepchnięte w pył gościńca – dziś na swoje miejscepowraca to najprostsze, zawsze najpiękniejsze,to pierwsze i ostatnie w życiu ludzkim Karski, „Elegie”Po zamarzniętej wracam drodzeW twój porzucony, ciepły kąt,Nie pytaj, po co znów przychodzęTam, gdzie już byłem i czem i drzew gołe, śnieg i zima,Gościniec: cmentarz martwych grud;Została tylko przed oczymaŁaska otwartych twoich Wierzyński, „Mojej Matce”Było kiedyś tak dobrze w długie fałdy sukienkiSchować głowę, wiedzieć, że mnie nie głośno śpiewało we mnie serce maleńkieOgromnego szczęścia były pełne Ciebie i sny, jak Ty, ciepłe,i każda radość miała Twój głos, Twoje wiedziałem, co znaczy nienawidzić i cierpieć –byłem z Tobą, Ty byłaś przy Szymański, „Do mojej Matki”Nad Twoją białą mogiłąbiałe kwitną życia kwiaty –O, ileż lat to już byłobez Ciebie – duchu Twoją białą mogiłą,od lat tylu już zamkniętą,spokój krąży z dziwną siłą,z siłą, jak śmierć – Twoją białą mogiłącisza jasna promienieje,jakby w górę coś wznosiło,jakby krzepiło Twoją białą mogiłąklęknąłem ze swoim smutkiem –o, jak to dawno już było –jak się dziś zdaje Twoją białą mogiłąo Matko – zgasłe Kochanie –me usta szeptały bezsiłą:– Daj wieczne Wojtyła, „Emilii – Matce mojej”Ona mi pierwsza pokazała księżyci pierwszy śnieg na świerkach,i pierwszy wtedy mały jak muszelka,a czarna suknia matki szumiałajak Morze się nafta w nad uchem to ty, matko, na niebiejesteś tymi gwiazdami kilkoma?Konstanty Ildefons Gałczyński, „Spotkanie z matką”Twoje ręce – mamusiuDobre jak szafirek po deszczuJak czajki towarzyskiePrzyniosły mnie na światKołysałyUstawiały na podłodzeSadzały na stołkuMówiły że motyl dzwoniŻe młodych grzybów nie sposób rozeznaćUczyły trzymać łyżkę, by nie trafiała do uchaRozróżniać klon od jaworuProwadziły przy oknie po ciemku …ks. Jan Twardowski, „Ręce Matki”„Król był wielkim wizjonerem politycznym, wielkim strategiem…Nic nie może przyćmić sławy zwycięzcy spod Podhajec, Chocimia, Wiednia, najwybitniejszego dowódcy w dziejach Polski nowożytnej, człowieka, z którym żaden z jego podkomendnych hetmanów i wyższych dowódców równać się nie mógł, obok którego w wieku XVII stawiać można tylko Żółkiewskiego. Był mistrzem w stosowaniu różnych rodzajów manewrów, czego najlepszym dowodem prześwietna kampania 1673 roku zakończona pogromem Turków pod Chocimiem i znakomity manewr oskrzydlający Wiedeń w roku był ostatnim zwycięskim wodzem w dziejach dawnej Rzeczypospolitej”.„Polacy uważają go nie tylko za jednego z największych swych wodzów i królów, ale i za jedną z najwybitniejszych postaci polskiej historii. Sobieski – nasz ostatni wielki król – stał się dla narodu polskiego na zawsze symbolem wielkości i niezależności Polski”.Zbigniew Wójcik, „Jan Sobieski”„Król jako wnikliwy polityk działał w poczuciu polskiej racji stanu. Albowiem Polska jako przedmurze zachodniej chrześcijańskiej Europy stała się wielka, potężna i Polski byli wrogami Krzyża, Polska obroniła kulturę i wielkość przed barbarzyństwem i despotyzmem. Jan III czuł się przede wszystkim wodzem chrześcijańskiej Europy. Wiara i miłość do ojczyzny stopiły się w nim w jedno”.Otto Forst de Battaglia, „Jan Sobieski, król Polski”„Niezwyciężonemu męstwu, okazanemu w najwyższym stopniu w decydującej walce, dzięki któremu zapewniłeś ocalenie – chwałę nieśmiertelną przyznajemy. Imię Twoje, pełne chwały, umieszczone będzie na najchwalebniejszych kartach dziejów Kościoła katolickiego i napełni pamięć wiernych nieprzemijającym dla Ciebie uwielbieniem”.Papież Innocenty XI do Jana III Sobieskiego po zwycięstwie pod Wiedniem„Przychodzę tu, aby w imieniu armii złożyć hołd królowi, który był wodzem wielkim i umiał odnosić zwycięstwa”.Marszałek Józef Piłsudski na Wawelu w 250. rocznicę odsieczy wiedeńskiej

W domu mojej matki jest już tyle szamańskich grzechotek, „zwierząt mocy” i „wewnętrznych dzieci”, że może nie starczyć miejsca na coś tak dorosłego jak prawdziwe dziecko. – Poradzimy sobie – odparła matka. – Nie jesteśmy już dziećmi, tylko rodzicami. – Jesteśmy jednymi i drugimi – powiedział ojciec. – W tym sęk.

edward szymański do mojej matki