Rozumiem Cię lepiej niż myślisz. Ja miałam kiedyś męża, przez pięć lat. Kochaliśmy się jak wariaci. On miał synka z poprzedniego małżeństwa, jego żona umarła zanim się poznaliśmy. Jego synek i on byli mi najbliższą rodziną. Kochałam ich do szaleństwa, ufałam mu niesamowicie. Był 9 lat starszy ode mnie i po przejściach. Wierzyłam że to jest właśnie moje przeznaczenie, przyszłość malowała nam się bardzo kolorowo, ja miałam spore mieszkanie w centrum wwy i dobrą pracę, on sporo ziemi i firmę budowlaną, planowaliśmy wybudować dom. I nagle coś mu odbiło.. , robił co chciał. Spędzałam samotne noce, weekendy.. on wyjeżdżał, oszukiwał mnie ciągle, kupował sobie drogie rzeczy, wpadał do mojego mieszkania żeby się wykąpać, wyperfumować i znikał na całą noc. Raz w weekend powiedział, że jedzie obejrzeć dom dla nas pod wwą, i że zostanie tam na noc bo ma znajomych w okolicy to się napiją piwka. Ja byłam bardzo ucieszona z powodu tego domu, byłam pewna że on naprawdę myśli o naszej rodzinie. Kiedy synek zasnął ( miał już wtedy 9 lat) pojechałam do apteki całodobowej po lekarstwo i tak się złożyło, że zobaczyłam go z kumplem i dwiema laskami wsiadających do samochodu, on obejmował jedną bardzo blisko, byli wszyscy ewidentnie pijani albo naćpani. To co zobaczyłam zwaliło mnie z nóg, to był koszmar. Ze stresu zwymiotowałam i nie byłam wstanie nawet do nich podejść. Nie mogłam nawet płakać, całe życie mi się zawaliło. Później się dowiedziałam, że notorycznie mnie oszukiwał, dzień w dzień. Błagał o wybaczenie a później odpuścił i zgodził się na rozwód, z zemsty sprawił że nigdy nie zobaczyłam już chłopca dla którego byłam matką 5 lat. Od prawie 3 lat ich nie widziałam, później przytrafiła mi się miłość którą już tu na tym forum opisałam. Jeszcze bardziej bolesna. Teraz jestem sama, mieszkam sama. codziennie się budzę i zastanawiam się po co. Nie wierzę już w nic, mam 26 lat i zostałam bardzo okrutnie zraniona dwukrotnie, a z natury nie jestem ufną osobą. Ci którzy mnie zranili długo wcześniej pracowali żeby zdobyć moją miłość i zaufanie. Teraz już nigdy nie zaufam, stałam się typową suką, w pracy jestem bezwzględna, w domu niesamowicie smutna. Ta prawdziwa depresja trwa już ponad rok, nie mogę patrzeć na facetów, nie ufam przyjaciółkom, nie mam rodziny. Pieniądze, praca i mieszkanie to nie wszystko. Moje życie jest puste i nic nie warte. Mogłabym umrzeć choćby zaraz. To nie są jakieś fanaberie. Taka jest prawda. Nie ma już we mnie życia a jak pomyślę o najbliższych świętach Bożego Narodzenia to aż mnie brzuch ze stresu boli. Jak widzę szczęśliwą parę to aż mnie skręca. Wiem co czujesz, mam nadzieję, że nie aż tak jak ja odczuwasz te porażki. Ale każda taka zdrada zmienia człowieka na gorsze, za każdym razem kolejna iskra w oku znika... i uśmiech staje się coraz mniej szczery. Ja się już poddałam ale ty walcz o siebie!!! życzę Ci szczęścia.